top of page
Aad Cordia

IJzersterke start van de competitie voor het derde! SEP 2 – M.S.V.’71 3 1-3 (0-1)


Ondanks dat uw verslaggever al meerdere keren “bedreigd” en “belaagd” is omdat zijn waarheid in de verslagen hier en daar de plank misslaat, althans in de ogen van sommigen, blijf ik op zoek naar de waarheid. Ik laat me de mond niet snoeren. Voor alle volgers van het derde die schreeuwen om nieuws, ga ik mij inspannen om de feiten van de wedstrijd zo goed mogelijk weer te geven.

Daar gaan we dan:


Op misschien wel de laatste stralende zaterdag van 2021 moest het gehavende sterrenteam van M.S.V.’71 aantreden tegen het Delftse SEP. Al vroeg in de ochtend was de groepsapp bijzonder actief, niet zozeer over de wedstrijd, maar meer omdat deze dag Loek jarig was. Vervolgens ontstond een levendige discussie over waar we verzamelen, hoe laat en waar we spelen. Bovendien was er onrust over het late tijdstip van de wedstrijd (14:30). Dus, voordat we uit Maassluis vertrokken hadden we barman Hanz gevraagd om langer op de club te blijven zodat we nog een afzakkertje konden nemen na afloop van de wedstrijd. En, hij was er inderdaad nog!


De SEPneuten vormen een nieuw vriendenteam, dat, gezien hun leeftijd, nèt wel, of nèt niet een seniorenteam is. Ondanks de vele blessures, wisten we weer 11 spelers te vinden die de wedstrijd zouden beginnen: Geert, Danny, Scott, Herman, Robbert, hiep-hiep-hoera Loek, Sunil, Dave, Reno, Wesley en Martin. Op de bank zaten Ronald, Fer, en de geblesseerde Tom B., die bij het zien van het veld spontaan vergat te strompelen. Volgende week weer fit, Tom? Jan ging vlaggen (uitstekend!), en halverwege de eerste helft kwam zowaar een supportster kijken, Esther. De lijst afwezigen is bijna nog langer dan de spelerslijst, maar daar gaan we dan: Henk (vakantie), Gerrit (keuken uitzoeken op het terras van de Pulp), Kees (op de weg terug?), Bryan (hamstring), Bas (elleboog), Frank (uitje met de stichting in Ahoy?), Gary (spier), Jeremy (met Frank?), Maarten (al jaren), Bol (slecht weer?) en Erik (hand-in-hand met Frank). Ik hoop dat ik niemand vergeten ben, maar het is wel duidelijk dat de rek een beetje uit het team was vandaag. Zelfs ons hondstrouwe publiek liet het afweten, misschien ook wel door blessures (?), maar zij hebben een schitterende wedstrijd gemist!


Met de overwinning van vorige week op een andere Delftse ploeg nog vers in het geheugen, begonnen we vol goede moed aan de wedstrijd. Hierbij moet nog even een kleine kanttekening gemaakt worden. Zij die het verslag van vorige week hebben gelezen, zullen ook hebben gezien dat de foto’s bij het verslag maar twee spelers lieten zien: Wesley en Martin. De vraag is dan natuurlijk, hoe kan dat? Waren zij dan zó goed dat zij bij elke actie waren betrokken? Het antwoord is nee, zij waren de enige twee die af en toe stil stonden, zodat Aad een foto kon maken die niet bewogen was. Terug naar de wedstrijd:

Onze gastheren namen vanaf de aftrap meteen het initiatief, wat ons toch even deed vrezen dat we de hele wedstrijd achter die jonkies aan moesten rennen. Maar, ze werden niet echt gevaarlijk, en kwamen zelfs niet verder dan onze zestien. Dat kwam voornamelijk doordat wij vanaf het begin zeer gegroepeerd speelden, en de linies kort op elkaar hielden. SEP had een virtueel overwicht, maar wij creëerden eigenlijk de beste kansen met snelle combinaties. Voorin zorgden Wesley en Martin voor gevaar door veelvuldig met de bal aan de voet op de helft van SEP te spelen, wat ervoor zorgde dat SEP een extra mannetje achterin ging houden. Hierdoor kon onze achterhoede rustig de bal rond spelen en zoeken naar creatieve oplossingen. Schoten we vorige week de eerste kansen er meteen in, dit keer stond het vizier niet op scherp waardoor de brilstand lang op het scorebord bleef staan. Halverwege de eerste helft moest er een drinkpauze komen, zodat SEP even op adem kon komen van het hoge tempo dat wij speelden. Een minuut of tien voor de rust wist de altijd hardwerkende Wesley eindelijk een van de opgelegde kansen te verzilveren, 0-1. Als de verslaggever het goed gezien heeft, of eigenlijk zijn WhatsApp ’s avonds goed gelezen heeft, was de assist van Martin, maar het kan zijn dat hij de bal (weer) verspeelde en dat deze per ongeluk voor de voeten van Wesley kwam. De aanval begon in elk geval na een briljant samenspel tussen Sunil en Robbert waardoor SEP een ingooi mocht nemen.


Eigenlijk was het verrassend hoe makkelijk wij de kansen bij elkaar speelden, dit tot ongenoegen van de spelers van SEP. Zij konden hiertegenover weinig stellen, en de grootste kans die zij kregen kwam voort uit nonchalant uitverdedigen. Gelukkig wist Geert deze bal te stoppen, zij het niet klemvast, waardoor er via een verdediger een corner werd weggegeven. De uitstekend leidende scheidsrechter vond het hierna tijd dat SEP eventjes tot rust kon komen en floot voor de rust.

Na de rust kwam Ronald erin voor Robbert, zijn taak zat erop. Het leek niet veel aan het spelbeeld te veranderen: SEP kwam niet echt tot gevaarlijke aanvallen, en wij gingen door met ons spel van voor de rust: uitstekend, tot aan de voorste line. Het spel golfde voornamelijk op en neer op het middenveld, waarbij Reno, Scott en Herman zich zeer verdienstelijk maakten. Ook nu was er halverwege weer een drinkpauze, waarbij onze vergeten voetballer en aanvoerder Geert aangaf dat hij eigenlijk wel klaar was met deze wedstrijd, en dat had één van de SEPneuten gehoord. Zijn zondagsschot (op zaterdag!) van net buiten de zestien verdween prachtig in de linkerbovenhoek, terwijl Geert al dacht aan een achterbal: 1-1. Het was voor ons aanleiding om een tandje bij te schakelen, en weer iets sneller de aanval te zoeken. Onvermoeibaar liepen Sunil en Danny aan de zijlijn naar voren, om te proberen de bal voor te krijgen, en Dave speelde op het middenveld als spil tussen verdediging en aanval. Voorin waren het Wesley en vooral Martin die er weer flink op los dribbelden, hoofd omlaag en zonder zicht op medespelers of tegenstanders. Vele malen ging Martin als een stervende zwaan naar de grond, maar even vele keren krabbelde deze bikkel weer op om zuchtend en kreunend aan de volgende onvoorspelbare dribbel te beginnen. Wisselen was in zijn ogen geen optie, want de enige wissel die op de bank zat, Robbert, zou ook geen versterking zijn. Positief is wel dat hij bij een van deze dribbels struikelde over een tegenstander en spontaan een penalty mee kreeg. Een buitenkansje voor onze jarige Job, die de bal met een no-Loek (met dank aan Tom) in de hoek schoot: 1-2! Nu was het verzet gebroken, en liet de verdediging van SEP zelfs Martin ook maar scoren, 1-3. De goal was een enorme opluchting voor Martin, en hij kon zich nog net inhouden om niet zijn shirt uit te trekken en naar de cornervlag te rennen. Hulde! Na enkele minuten blessuretijd vond ook de scheidsrechter het wel prima, en konden wij met een 1-3 overwinning de warme douche en het koude bier opzoeken.


Twee wedstrijden op rij winnen, en de beste seizoenstart in jaren! Voor buitenstaanders is het misschien een onverwacht goede start van het derde, maar voor kenners komt dit niet als verrassing. Het is duidelijk dat de trainingen zijn vruchten gaat afwerpen, en de automatismen eindelijk in de ploeg zitten.

bottom of page