M.S.V.’71 3 – Wilhelmus 4 2-1 (1-1)
Afgelopen vrijdag was de start van het “walking football” bij M.S.V.’71, maar kenners van de club weten dat het derde al jaren geleden het walking football geïntroduceerd heeft op de club. En deze wedstrijd was daar nog goed voorbeeld van, het kwam dichtbij “crawling football”. Maar, de unieke prestatie van het derde lag niet zozeer in de manier waarop gevoetbald werd, maar eerder in het feit dat na vele jaren eindelijk weer eens werd gewonnen op de zaterdag van de Furiade!
De Furiade-vrijdag is voor een aantal spelers een vast avondje uit, en zo ook deze vrijdag 6 oktober. Zonder in details te treden kan wel gesteld worden dat een aantal ’s avonds fitter waren dan deze zaterdag middag. De opstelling bestond uit de meest fit-ogende spelers, en dat waren Geert, Danny, Herman, Scotty-boy, Tom, Reno, Bryan, Kees, Bas, Wesley, en Martin. Op de bank Robbert, Ronald, Loek en Sunil. Jan ging fluiten en werd geassisteerd door Timo. Doordat op veld 1 het tweede moest spelen, en veld 2 enigszins belopen was door onze vrienden van Unitas, moesten wij op veld 3 spelen. Althans, dat is de versie die de M.S.V.’71 officials ons vertelden, maar in de wandelgangen werd duidelijk dat er weinig geloof was dat het derde een prestatie zou neerzetten na de Furiade-vrijdag. Afijn, Aad had vroeg in de ochtend verse krijtlijnen getrokken, en er was twee keer gemaaid zodat het veld er prachtig bij lag. Daar kon het niet aan liggen.
Onze gasten uit Den Haag hadden de eerste twee wedstrijden van de competitie verloren, en waren gebrand om de eerste punten te halen. Er waren ook diverse supporters meegekomen, en er waren zelfs een aantal van onze supporters die de moeite namen om naar het derde te komen kijken. Meteen na de aftrap was er een klein overwicht van het derde, en wij probeerden de bal op het stroeve veld rond te spelen. Na drie keer heen en weer spelen, schoten we de bal naar de tegenstander, die dan hetzelfde deed. Het derde had iets meer balbezit in deze fase, en leek de controle over de wedstrijd te hebben, maar bij elke lange bal van Wilhelmus werd het meteen gevaarlijk. De snelheid was achterin bij het derde een beetje weggezakt deze dag, wellicht dat de avond ervoor hierop invloed had?
Er kan eigenlijk niets zinnigs over de wedstrijd worden geschreven, want het lukte beide ploegen niet om de bal drie keer naar een speler van hetzelfde team te spelen. Toch wisten onze gasten de score te openen na een klein kwartiertje voetballen, en op dat moment was het tegen de verhouding in qua balbezit. De wedstrijd kabbelde rustig door, en vond voornamelijk plaats op het middenveld. Gelukkig konden we na 3 kwartier even rusten, en dat deed met name de mensen langs de kant erg goed, want het was niet echt een hele enerverende wedstrijd.
Het heilige vuur leek verdwenen bij beide partijen, en de momenten van opwinding waren heel zeldzaam. Vlak voor rust kregen we zowaar de bal in het net bij de tegenstander na een echte scrimmage voor de goal van Wilhelmus. Wie scoorde is onderwerp van discussie, het was of Wesley, of een eigen goal, maar hij telde, dus 1-1! Om Wesley een beetje een hart onder de riem te steken, geven we de goal aan hem. Hij had deze wedstrijd, naar eigen zeggen, 12 kansen nodig om er 1 te maken. Tellen is niet zijn sterkste punt, want wij hadden al 20 kansen geteld.
Dit doelpunt was zo’n grote verrassing voor het derde, dat er in de rust zelfs een beetje werd gedacht dat we nog wel eens zouden kunnen winnen. Maar, wij konden vandaag niet beter, terwijl Wilhelmus er een schepje bovenop deed, en een paar keer gevaarlijk dichtbij de 1-2 was. Zoals wel vaker, als je niet scoort, dan doet de tegenstander dat wel, en dat bleek ook in dit geval te kloppen. Want, bij een van de spaarzame aanvallende acties van het derde, wisten we zowaar een ingooi te versieren ver op de helft van Wilhelmus. De ingooi van Danny kwam via Wesley terecht voor de voeten van Reno, die toevallig eens een keer op de juiste plaats stond (na een aantal aanwijzingen van zijn medespelers). Normaal volgt er dan een vuurpijl richting de Maasdijk, maar deze keer raakte hij de bal totaal verkeerd, en prompt verdween deze bal in de uiterste hoek buiten het bereik van de keeper van Wilhelmus: 2-1! Door deze toevallige uithaal, werd Reno overmoedig, en een paar minuten later probeerde hij het nog een keer van afstand. Nu ging de bal hoog over het doel, en verdween in een baan om de aarde. Zo kennen we Reno weer!
Het laatste kwartier werd met het nodige kunst en vliegwerk doorstaan, maar het derde wist de overwinning uit het vuur te slepen. Een prachtige en ongekende prestatie in het Furiade-weekend! Kortom, een wedstrijd om heel snel te vergeten, maar hulde voor de spelers die op hun tandvlees deze punten hebben binnengehaald. Deze punten zouden nog wel eens heel belangrijk kunnen zijn voor het kampioenschap!