Laten we beginnen met de avondwedstrijd tegen VCS. Voor wie er niet bij was: dit was misschien de meest legendarische pot die de JO16 gespeeld heeft dit seizoen. Degenen die er wel bij waren (het team uiteraard, maar we hadden behoorlijk wat supporters mee voor een doordeweekse uitwedstrijd – top!) kunnen dit wel bevestigen, denk ik.

De wedstrijd was verzet omdat we wegens blessures en corona op de oorspronkelijke datum geen team op de been konden krijgen. Wat bleek nu in de aanloop naar deze wedstrijd: wegens blessures en ziekte konden we eigenlijk geen team op de been krijgen. Tobiasz, Daan en Rick geblesseerd, Chahid ziek. Wat nu? De JO15-1 moest de volgende avond zelf spelen, dus daar konden we niet terecht. Gelukkig was Ziad (nu spelend bij de JO-19) bereid om bij te springen en kon en wilde Rick, met een goed ingetapete vinger ook spelen. Met Daan als reserve op de bank konden we dus met elf man starten.

Daar waar wij met Ziad als versterking speelden, leek het erop dat VCS heel wat meer hulptroepen had ingeschakeld. Al vanaf de aftrap kregen we te maken met een goed combinerend team met hele technische en vaardige spelers die ons af en toe alle hoeken van het veld lieten zien. Absoluut geen team dus om ergens in de middenmoot te bivakkeren. Vraagtekens alom natuurlijk, maar het team moest er mee om zien te gaan. De inzet was gelukkig (zoals altijd) goed en de conditie ook, en het was ook niet zo dat we zelf geen kansen kregen, maar in alle eerlijkheid waren we blij dat we met ‘slechts’ een 0-1 achterstand de rust haalden.

De rust werd, behalve om bij te komen , door Rico gebruikt om te bespreken wat onze mogelijkheden nog waren. We wisten dat het lastig zou worden, maar ook dat de tegenstander er mogelijk wat makkelijk over zou denken gezien de stand en het veldoverwicht. Er werd afgesproken om vooral als team, dus met zijn allen, te blijven geloven in elkaar en het VCS zo moeilijk mogelijk te maken. En zo gingen we het veld weer op. En de tweede helft kantelde alles om: door de gemakzucht van VCS, het keiharde werken en de teamspirit van MSV zagen we iets bijzonders gebeuren. In de eerste minuut kwam Tijn al een teentje tekort voor de 1-1, maar later kreeg Max hem er met zijn linker wel in.

Een hoge bal in het strafschopgebied gaf Menno de kans om de weifelende keeper te passeren: 1-2. Ineens zag de wedstrijd er heel anders uit. VCS bleef leunen op hun veldoverwicht en gaf gas bij maar MSV gaf geen krimp en kreeg eigenlijk zelfs de beste kansen! Toen Max de 1-3 wist te scoren zagen we VCS redelijk in paniek raken: dit kon eigenlijk helemaal niet! Er werden gelijk vier man gewisseld en VCS zette nog een keer aan. Het lukte ze nog om de 2-3 te maken, maar daar bleef het bij. Het eindsignaal leverde een terechte vreugde explosie op bij alles wat geen VCS was. Echt een heel knappe teamprestatie en dank weer aan alle supporters voor het rijden en de steun!!

De zaterdag daarop de thuiswedstijd tegen Quick. Van de eerder gespeelde uitwedstrijd wisten we dat dit een hele stugge tegenstander is, die de hele wedstrijd blijft gaan. En omdat MSV toch een mindere dag had werd dit een draak van een wedstrijd (de dragon uit de titel dus). Tenminste, vanaf de kant gezien: veel strijd, (te) weinig voetbal. De bal leek alle kanten op te vliegen (we hebben er vier of vijf uit de sloot moeten vissen) en we zagen nauwelijks kansen (de beste waren nog voor Quick). Wat bleef was het keiharde werken en de teamspirit (er wordt niet gemopperd op elkaar) en daarbij kwam een klein beetje geluk: uit één van de weinige geslaagde aanvallen wist Lars op aangeven van Tijn halverwege de tweede helft de 1-0 te maken.

Met een perfect getimede sliding prik Lars de bal langs de Quickdoelman.

Net als bij de uitwedstrijd (ook 1-0) wisten we dus met een minimale marge de drie punten te behalen. Top gedaan weer team, uiteindelijk weten we gelukkig ook de mindere wedstrijden te winnen en liggen nog steeds op koers om bovenaan te eindigen!!

Nog een paar foto's van deze wedstrijd:

Enorme kans voor Quick

Groeten weer van Rico en Martin